«یک جرعه از مسیح»

سلام بر تو روزی که زاده شدی و روزی که خواهی مرد و روزی که زنده بر انگیخته می‏شوی.
از وقتی که ایرانیان ستاره تو را در مشرق دیدند، بیش از دوهزار سال می گذرد. یادش به خیر! در بیت لحم به دنیا آمدی1، آن هم از مریم-سلام الله علیها- که باکره بود2؛ تا نشانه ای باشی برای مردم و رحمتی از سوی خدا.
یک هفته بعد طبق شریعت موسی-علیه السّلام- مراسم نام گذاری تو نیز انجام شد، نامت را اهل آسمان عیسی گذاشتند3.
دوازده سال بیش نداشتی که تو را به بیت المقدّس بردند تا ایّام عید فصح را با اعمال آن بگذرانی4 و به سنّت همه موحّدان عالم قبله ای را مطاف خویش قرار دهی تا همه بدانند مسیح بنده خداست.
در همان سفر بود که برای نخستین بار با معلّمان یهود به مناظره نشستی. همانها که زر و زور و تزویر را وسیله ستمکاری خویش قرار داده بودند. چه حیران بودند وقتی سخنان تو را می‏شنیدند5! سخنانی که ابّْهتشان را در هم می‏شکست.
روزها و شبها یکی یکی می گذشت و تو در حکمت و قامت و رضامندی نزد خدا و مردم کمال می‏یافتی6.
تقریباً سی ساله بودی7 که یحیی بن زکریّا-علیهما السّلام- در اُردن مردم را به تعمیدِ توبه برای آمرزش گناهان موعظه می‏نمود8. تو نیز به سوی او شتافتی. یحیی-علیه السّلام- که در برابر تو سراپا ادب بود و شرم، گفت: «من احتیاج دارم از تو تعمید یابم و تو نزد من می‏آیی؟»
امّا خداوند اراده کرده بود تا تو از او تعمید یابی و اینگونه عدالت در تو به کمال رسد؛ و تو چون از آب بیرون آمدی آسمان گشوده شد و روح خدا را دیدی که بسان کبوتری به سویت پایین می‏آید9 تا بشارت خدا بر مادرت تحقّق یابد و تو پیامبری باشی برای بنی اسرائیل10.
آری، روح بر تو نازل گشت و تو را به بیابان برد تا بعد از چهل روز روزه، آزموده شوی11.
هیچ وقت از یاد نمی برم آن لحظه را که شیطان بر فراز کوهی بلند همه جهان را با تمام عظمتش به تو نشان داد و گفت: «اگر افتاده مرا سجده کنی، همانا این همه را به تو بخشم.» و تو گفتی: «مکتوب است، خداوند، خدای خود را سجده کن و فقط او را عبادت نما.»؛ او که در کار تو فرو مانده بود رهایت کرد. تو نیز پس از شنیدن خبر گرفتاری یحیی-علیه السّلام- راهی سرزمین جلیل شدی12 تا مأموریت خویش را در میان بنی اسرائیل به انجام رسانی. (ادامه دارد.)